One of the worst things that can happen to a sea kayaker is the loss of his of her kayak at open sea. Mostly we paddle as a group, if paddling alone some of us are tethered to their kayak. But you never know, if that moment comes when due to circumstances you lose your craft. In our team we always carry a good quality PFD, good clothing (dry suit or wetsuit) and a means to call for help. I have always been a big fan of good quality VHF radios combined with the knowledge to make use of it in a good, responsible way. It has the benefit of two way communication, you can reach a large number of receivers, and if your message is received you get direct response. You know if and when help is coming. Make sure to load the batteries every single time you go out on a trip.
You should carry a minimum of items on your person. A VHF radio or a cell phone at least. A flare, maybe two if you got the place, the mandatory whistle, a knife, a PLB, a water reserve (camel back type). The more you carry, the more options you got when the need arises. Today we got lucky, we were able to train with the crew of the R6 ORKA lifeboat. Conditions were great, no wind, no waves, sunny but a water temperature around 11°C. Even in these conditions it was difficult to spot a single person in such a big body of water. Therefor it’s always better if you can stay near your kayak…. But in this case, the kayak was gone! A good VHF should float and should be waterproof by itself (not by carrying it in a waterproof bag). Most rescue services make use of a so called homing device, they can reach your location faster that way if you broadcast that is. If you got the chance to train together with rescue services, grab that chance with both hands! It’s always a good to learn and share experience. I want to thank the R6 ORKA Lifeboat crew for their contribution to this exercise!
I have a question. Why do you go paddling? I asked myself that very same question years ago. Years ago my answer was because of the sports, the adventure, the close contact with nature… Now my answer has slightly changed. I kept telling myself that I’m addicted to sea kayaking, that I needed the workout and the companionship of my teammates. That is maybe not the whole truth. Those reasons are merely a cover up for what is maybe the real reason. I’m addicted to the sea… Do you think that a fisherman sails the seas his whole life just to catch fish…? It’s that attraction I think…. That counts for us also. We are sea wanderers! We love to be in the salt water, for so called rescue drills! Yeah right! While sea kayaking we spend perhaps more time in the water than in our craft. And the smiles, that’s an extra!
We are in the first place real sea admirers, and in the second place sea kayakers. This is the last video of the year 2016. It contains footage of the last sessions we did with the team. After ten years of wandering our piece of the North Sea, we are more enthusiast than ever! We wanted to start the video with a fitting poem, as a tribute to this wonderful water mass that provides us with intriguing, challenging and beautiful conditions to paddle in. We want to thank all our team members for their friendship, our sympathizers for their support and al others who made our team grow during those last years. Come with us on our last journey of 2016, we’ll see each other next year on the water!
It’s been a while since we’ve been out for a paddle along the Northern French coastline. We chose to meet with other team paddlers at the pebble beach near Audresselles early in the morning. We planned our trip around Cap Griz Nez so that we had two times the tidal stream in our favour. Ideal to paddle as close as possible to the rocky beaches with the least effort. There wasn’t much wind but the swell was good and provided small waves for us to play on. We are used to paddle along Belgium’s sandy coasts, so this was a welcome change. Although you may not see it in the video, the British coastline was clearly visible that day, both on the water as from an elevated position. We’re not sure, but I think the Dover cliffs were calling us…. Enjoy the video, and when in the neighbourhood with a kayak on the roof of the car, make sure to stop for a paddle along this beautiful coast.
Two years have passed since my last visit to the Oostdyck Radar Tower. Today, conditions were good and so we set of from the Oostduinkerke beach. It is a very good navigation exercise because, although the tower is 36 metres high, you mostly cannot see it until half way. The tower is located not less than 22 kilometres offshore. It’s operational since 2003 and its purpose is to provide guidance for the bigger ocean ships. The international shipping lane is nearby and also the Westhinder anchorage (where ships have to wait for the pilot to come on board). On some days, with extreme good visibility, you can spot the tower from the coast when standing on an elevated position. We have been nine hours on the water to reach the radar tower and get back to shore. Again, it was worth the effort, reaching it and not being able to see the coast! Three hundred and sixty degrees of pure, open water, absolute peace and quiet…… The tower itself is unmanned.
29 July Porthdafarch – South Stack, via Penrhyn Mawr, with Ed Loffill
2 August Soldiers Point – South Stack, via North Stack with Ed Loffill and Justine Curgenven
Sea Kayak Sailing/Surfing at Penrhyn Mawr
Sea Kayak Sailing/Surfing at South Stack
The sail was taken down for surfing steeper waves at South Stack
The sail back up to surf closely past South Stack’s headland
Beam reach sailing back to Porthdafarch
South Stack with Ed and Justine
The Delphin MKII CoreLite X
The biggest improvement I found in the Delphin MKII CoreLite X is the extra speed and responsiveness it has in surf. This is thanks largely to the greater stiffness in the plastic construction. The cockpit has also been improved to provide better comfort and connectivity. The day hatch is a welcome addition, as are the sailing fittings. In summary, the Delphin MKII CoreLite X has all of the great features of the original Delphin but with some very useful additions/refinements and stiffer plastic for even more fun surfing.
Sea Kayak Sailing in Tideraces
It is a bit of a balance whether/or not to deploy the sail in a tiderace. When the waves are not particularly steep the addition of a sail makes catching waves far easier, increasing the number of surfable waves and the length of the runs. At some point the balance between fun and fear will probably tip towards fear, or at the very least uncomfortableness. It is now time to take the sail down as the surf has steepened up and you probably don’t need any more help catching the waves.
It has been a while since we have been on the water together. So today, we planned a little daytrip to Northern France, more specific Cap Gris Nez. It is located along the Dover Strait (Pas de Calais) on the French side of course and is known for its strong tidal current and fast changing weather. We planned on paddling near the rocks and cliffs around high water. While it was very sunny the first part of the trip, weather began to change very fast (within 30 minutes) and a sea fog set out all over the area. When in the neighbourhood with a kayak on the roof of your car, make sure to stop by and enjoy the scenery (and meet the grey seals that live there)!
After paddling the Octane on Llyn Padarn I wanted to try it out at sea in wind, waves and moving water. My kayaking buddies for this trip were Ed and Abi Loffil.
The Pyranha Octane with the Flat Earth Sail fitted
Ed and Abi had a head start on the outward leg so I followed them 20 minutes after their departure. This leg had up to 10 knots of southerly wind with a slightly post spring tidal current to propel us on the flooding tide to The Skerries. Time of leg – 1.5 hrs.
Approaching Penrhyn Mawr
Approaching the middle race of Penrhyn Mawr
South Stack
Rush Hour in Holyhead Bay
The Skerries
Departing The Skerries
Surfing circuits at The Skerries
The return leg had 10-17 knots of southerly wind against the south flowing ebb tide. Time of leg – 3 hrs.
The rough journey back south
North Stack
Taking a rest at South Stack
Sailing home to Porth Dafarch
The team returned at Porth Dafarch with our paddling friend Jan
Initial thoughts on the Octane
Previous to receiving the Octane I had never paddled a surfski. The closest speedy boat I had experienced to compare it to is the Rockpool Taran. The Octane, like the Taran, is great fun to paddle fast, especially in surf. At speed the surf ski is particularly stable, locking into its watery path. Its stability seemed further enhanced with the addition of the Flat Earth Sail, as this gave more propulsion. It is even better to sail than the equivalent P&H Scorpio or Delphin sailing kayaks as it is super quick and responsive to the rudder. With its open cockpit it felt a lot like a modern sailing dinghy, especially with the gurgling sound of the self-bailer.
Paddling downwind with swell was far, far better than the reverse into wind and waves. The former situation gave much greater speed than the accompanying sea kayaks, whereas into wind and swell the surfski was only marginally quicker, despite lots more effort from my core muscles. I probably need to improve my technique in these conditions.
The Octane is a very positive boat. It rewards good posture and technique with better performance. This feedback is proving really useful as I try to get better at paddling a surf ski.
The Cetus MV was, yet again, my boat of choice to meet all my coaching and personal paddling needs for this year.; whether it is introducing aspiring sea kayakers on sheltered waters, running 5 Star courses in the Pentland Firth, away on expeditions around Scotland’s amazing coastline or playing out at the Grey Dogs, for me, it just does it all. It also gives me a real stable platform for on-the-water-photography when doing my books, articles and sponsors’ photos; with an expensive SLR digital camera in my hand, and the opportunity to capture that ‘perfect front cover picture’, that’s pretty important!
So, when my latest Cetus MV arrived the other week, as always I was excited to get it out on the water, but this boat was just that little ‘more’ special; PeakUK have updated the colours on their sea range of kit this year, and knowing this, it seemed rude not to have a boat to match! With some helpful collaboration between PeakUK and P&H, the colours were matched and that allowed P&H to do their ‘magic’ in customising the perfect boat for me! As you would expect, they really went to town on it and not only was the boat colour matched, but all the trimmings (decklines and bungees) as well – brilliant!!
With the perfect boat from P&H and the awesome kit from PeakUK, a suitably spectacular venue was required for its first outing, along with some great light to get the photos to show it off; the North West Highlands of Scotland were the destination and the amazing Island of Handa was the prime spot to visit. If you’ve not been to Handa yet – go… It offers towering cliffs, caves and arches aplenty, along with the enormous ‘Great Stack’ of Handa. All this is guarded by thousands of sea birds, with the raw force of the Atlantic Ocean on one side and the relative shelter and beaches of the Sound of Handa on the other. It’s easily accessible to paddle around, yet once there you will feel on the edge of the world in a very exposed way!
So, with some careful weather watching, some great evening light was found to paddle around Handa Island and ‘wet the hull’ of my rather unique boat – may she see many more such great trips in the months to come… thanks to all the P&H team for making her so brilliant!!
Ik heb gedroomd. Ik heb hard getraind. Ik heb mij goed voorbereid. Ik heb op 30 en 31 juli 2015 de Noordzee overgestoken per zeekajak, enkel op spierkracht, alleen en zonder begeleiding of ondersteuning van een ander schip. Ik heb ’s nachts en overdag gevaren, ik ben mezelf tegengekomen, ik heb gejubeld en gevloekt! Dit is het verslag van mijn North Sea Crossing.
Ik ben fervent zeekajakker en droom er al jaren van om de oversteek te wagen tussen Engeland en het vasteland. Wat ik absoluut niet wou is het Kanaal oversteken gezien dit niet aanzien wordt als een “open zee” oversteek. Ik opteerde om de verbinding te maken tussen twee zeehavens en hierbij het zuidelijkste gedeelte van de Noordzee over te steken. Aan deze oversteek gingen twee jaar planning en voorbereiding vooraf. Diverse vooropgestelde data gingen helaas voorbij zonder dat de meteorologische omstandigheden voldoende gunstig waren voor dit huzarenstuk. In de week vlak voor de oversteek bleek het weerbeeld voldoende gunstig en stabiel om de laatste voorbereidingen te treffen. Toch diende ik één dag uit te stellen door onweer.
Tochtverslag:
Op 30 juli 2015 was het eindelijk zover. Hoewel ik zelfzeker was heb ik de nacht ervoor bijna geen oog dicht gedaan. In mijn geval blijkt dit echter volledig normaal. De oversteek is geen klein tochtje meer te noemen. Vlak voor vertrek lichtte ik Oostende Radio/Kustwacht en de Dover Coast Guard in omtrent mijn bedoelingen. Zij beschikken over een vaarplan en de verwachte aankomsttijden bij de diverse boeien en bakens. Mijn vrouw Sylvie was mijn ondersteuningsteam te lande en zou gedurende de tocht contact onderhouden met beide diensten. Om 21:30 uur stipt vertrok ik in de haven Nieuwpoort, na afscheid genomen te hebben van mijn vrouw en kinderen en mijn ouders. Het was mijn wens om zo weinig mogelijk mensen op voorhand in te lichten om het vertrek minder zwaar te maken. Ik voer de haven buiten, langsheen het staketsel van Nieuwpoort waar ik door mijn familie een laatste maal uitgezwaaid werd. Ik zette mijn koers uit richting de boei Trapegeer en tot daar kon ik nog profiteren van een sterke getijstroming in mijn voordeel. De zon was dan al een tijdje weg, de duisternis was mijn stille metgezel. Er stond een volle maan, dit kwam de zichtbaarheid ten goede maar dat wil ook zeggen dat de stroming sterker is (springtij). Vanaf de boei Trapegeer keerde het getij en heb ik tegen deze zéér sterke stroming moeten opboksen gedurende een zestal uur, non-stop. Ik kwam tijdens de nacht slechts één schip tegen, hoewel mijn verlichting steeds aan en in orde was stak ik hier veiligheidshalve even mijn stroboscoop aan gezien het visserschip even op ramkoers lag. Het schip wijzigde zijn koers hierna.
Op 31 juli 2015 om 04:48 uur kwam ik aan bij de boei DY1, al een gans eind in de Franse wateren. Ik kon hier een allerlaatste maal mijn positie en toestand doorgeven aan radio operator Marc van Oostende Radio. Het was de laatste vriendelijke stem die ik de komende uren zou horen. Mijn afgelegde afstand was op dat moment 35 km.
Na de boei DY1 begon de stroming stil te vallen en uiteindelijk te keren in mijn voordeel. Dit was precies volgens mijn berekeningen. Ik lag ook al voor op mijn planning wat positief was. Ik heb de zonsopgang nog meer weten te appreciëren bij deze tocht, ze was prachtig op volle zee. Ik passeerde de boeien Ruytingen SE en Ruytingen NW in de laatste aanloop naar de internationale scheepvaartroute. Ik nam slechts korte pauzes om het uur om snel iets te eten en te drinken. Vanaf de boei Ruytingen NW begon het middelste gedeelte van mijn oversteek; het kruisen van een enorme snelweg midden op zee. De vaarroute is te vergelijken met een autosnelweg, volgens cijfers van de Dover Coastguard passeren hier per 24 uur gemiddeld 500 grote zeeschepen. Deze geul is ongeveer 20 km breed op het punt waar ik over moest. Snelheid is van het grootste belang alsook aandacht voor de scheepvaart. Grote schepen zien mij NIET! Ik dien zelf alles in te schatten en indien nodig mijn koers te wijzigen. Het eerste gedeelte naar de boei Sandettie WSW ging als vanzelf, ik kwam géén enkel schip tegen. Toen ik over de Sandettie Bank voer was het alsof er branding in volle zee stond! Ik kon er zelfs surfen!
Hierna diende ik de tweede en laatste vaargeul te kruisen tot aan de boei South Falls. Ik had de stromingen zéér goed ingeschat. Deze zijn er bijna dubbel zo sterk als voor onze eigen Belgische kust. Hier diende ik even haast te zetten voor vier aankomende zeeschepen vanuit de NW-richting. Gevaar was er echter nooit, ik kon er ver genoeg vandaan blijven.
Het moment dat mij het meest is bijgebleven is toen ik voor het eerst weer opnieuw land zag! De kliffen van Sint Margarets at Cliffe nabij Dover zijn al van ver te zien! Dit was toen ik net de boei South Falls passeerde. Fantastisch!!!
Vanaf de boei South Falls ben ik voor het eerst van mijn geplande route afgeweken. Ook dit was doorgeven aan mijn vrouw. Ik had vooraf een secundaire route opgesteld indien ik voorliep op mijn initiële planning, dan zou de stroming nog anders zijn. Ik zette koers naar het E Goodwin lichtschip in plaats van de E Goodwin boei. Ik bereikte het onbemande lichtschip op 31 juli 2015 om 11:45 uur (Belgische tijd) en kon er voor het eerst sinds boei DY1 uren geleden radiocontact maken met de Dover Coastguard. De vriendelijke radio operator kon er ook mijn toestand en positie doorgeven aan mijn vrouw Sylvie. Het Goodwin lichtschip ligt op een 14 km offshore en is de aanduiding voor de scheepvaart voor de Goodwin Sands. De Goodwin Sands vormen een gevaar voor de scheepvaart gezien hun geringe diepte en onvoorspelbare zeegang, een deel van de banken komt zelfs boven bij eb. Perfect dus voor een getrainde zeekajakker om over te varen, wat ik dus deed. De banken lagen volledig onder maar de zeegang was fenomenaal. Er was vrijwel geen wind maar door de sterke stroming stonden er brekende golven van ca. 1 m hoogte! Een uitdaging, maar enorm lonend! Gek om na zo’n afstand nog steeds energie te vinden om te surfen op meer dan 10 km van de Engelse kust!! Ik kwam er nog een tiental zeehonden, zowel gewone als grijze, tegen die bij laag water komen rusten op de banken.
Zoals men zegt, de laatste loodjes wegen het zwaarst….. Er zit waarheid in, de stroming was vanaf daar opnieuw in mijn voordeel, maar zo sterk dat ik onder een grote hoek diende bij te sturen om de haven van Ramsgate nog te bereiken. Ik voer de haven binnen in alle rust. Ik lag zo ver voor op mijn planning dat zelf mijn ondersteuningsteam nog niet ter plaatse was. Sylvie had oponthoud in de haven van Calais voor enkele uren, door problemen met vluchtelingen. Ik kwam aan bij de enige kleine slipway die de haven van Ramsgate rijk is op 31 juli 2015 om 15:06 uur (Belgische tijd).
Ik ben aan de slipway enkele uren gebleven tot de komst van Sylvie. Gelukkig was ik zoals altijd goed voorbereid, ik had extra kledij mee en ook voldoende drank en voedsel. Ik heb er met veel smaak een portie spaghetti verorberd die ik met mijn brandertje opwarmde. Daarna kon ik even rusten om uiteindelijk mijn vrouw en kinderen weer in de armen te sluiten en terug huiswaarts te keren met de ferry.
Slot:
Pas bij dit schrijven begint het mij door te dringen wat ik verwezenlijkt heb. Ik voel elk spiertje nu in mijn lichaam. Ik ben, zelfs na 12 uur slapen, nog moe. Maar ik ben vooral blij! Ik ben trots op deze sportprestatie. Hier telde niet alleen de afgelegd afstand, maar ook het zeemanschap en de kennis en kunde om goed te navigeren en de juiste beslissingen te nemen op het goede moment. Niet alleen het fysiek in staat zijn om meer dan 100 km te peddelen in één trek, maar ook de mentale toestand om moederziel alleen en zonder enige vorm van ondersteuning of begeleiding de overtocht te maken geven mij enorme voldoening! Alles bij zo’n tocht valt of staat met je eigen voorbereiding en training! Als extraatje voor mezelf komt er nog bij dat ik de oversteek in een kortere tijd heb kunnen doen dan dat ik vooraf had gepland!
Ik wens hierbij mijn vrouwtje Sylvie te bedanken voor haar grenzeloze ondersteuning bij al mijn zotte ondernemingen! Zonder haar was dit niet mogelijk geweest! Hetzelfde geldt voor de weinige mensen die vooraf op de hoogte waren van mijn onderneming, bedankt voor jullie komst bij vertrek, alsook voor de talrijke lieve telefoontjes en berichten! Bedankt aan radio operator Marc van Oostende Radio die mijn bewaarengel was tot aan de DY1 boei! Hetzelfde geldt voor de al even vriendelijke crew van de Dover Coast Guard, zij waakten over mij van het Goodwin lichtschip tot de haven Ramsgate!
Ik hoop tevens met deze tocht het Belgisch zeekajakken in de kijker te plaatsen. Het is niet omdat we een relatief korte kustlijn hebben dat we niet in staat zijn grootse dingen te doen! We blijven naar goede gewoonte elkaar en andere zeekajakkers ondersteunen met onze NORTHSEAKAYAK-groep!
Technische fiche:
De GPS die de tocht registreerde werd niet afgelegd gedurende de ganse onderneming. De gegevens zijn hiervan afkomstig en aldus correct.
Totale afstand: 106,7 km
Totale tijd: 17uur36min
Gemiddelde snelheid: 6,1 km/h
Maximaal geregistreerde snelheid: 13,5 km/h
Gebruikte kajak: P&H Scorpio LV (Polyethylene)
Gebruikte peddel: Vertical Elements Explorer Aircore Pro full carbon
Complete veiligheidsuitrusting met oa PLB (Personal Locator Beacon), 2 VHF radio’s, vuurpijlen, extra verlichting,….
